Avrupa’da genel kanı, Brüksel’in sadece iki seçeneği olduğu yönünde: Washington ile bir ticaret anlaşması müzakere etmek veya ABD’ye misilleme yapmak. Üçüncü ve daha iyi sayılabilecek diğer bir seçenekse göz ardı ediliyor: Trump’ın tehditlerini umursamamak.
Avrupa Birliği ve Birleşik Krallık, teknolojik inovasyona ortak savunma kabiliyeti oluşturma hedefiyle yaklaşmalı. Avrupa’nın dört bir yanında gelecek vadeden girişimlere sermaye aktaran bir işbirliği ortamı geliştirmek, bölgenin karşı karşıya olduğu güvenlik sorunlarının üstesinden gelmesini sağlayabilir.
Trump’ın yeniden seçilmesi, ABD dış politikasında tersine çevrilmesi zor iki eğilimin habercisi. İlki, ABD politikalarını tehlikeye atacak, önlenmesi mümkün olmayan yozlaşma. İkincisi ise Amerikan istisnacılığının sona ermesi.
NATO’nun zayıflatılması, özgürlük karşıtı milliyetçilerin cesaretlendirilmesi, transatlantik bir ticaret savaşının yanında Avrupa’nın ABD’nin sosyal medya platformlarına, yapay zekâ ve kripto para birimlerine yönelik düzenlemeleri üzerine bir savaş, Trump’ın ikinci başkanlığının öne çıkan risklerinden sadece birkaçı.
Mültecilerin korunması ve göç yönetimi konusunda bu zamana değin ilmek ilmek işlenmiş tüm ulusal ve uluslararası mevzuat giderek yok oluyor ve normlar hiyerarşisi adeta alt üst ediliyor; ulusal hukuk ile uluslararası hukuk ve Avrupa hukuku arasında uyumsuzluklar artıyor; ulusal sınırları korumak adına “ben yaptım oldu” yaklaşımları birer iyi uygulama örneği olarak ön plana çıkıyor.
Avrupa içine kapanıyor, çünkü Avrupa halkları küreselleşmeden korkuyor. Bırakın Türkiye’yi, Balkan ülkelerini dahi üye yapamayan Avrupa Birliği, Ukrayna, Gürcistan ve Moldova gibi ülkelere üyelik perspektifi verdi. Mevcut sayıda üye ülkeyle federal bir Avrupa mümkün değil, bunu herkes biliyor. Bir de üyelik perspektifi verilen, kimi savaşta, kimi kısmen işgal altında bu ülkeleri işin içine katarsanız, federatif bir yapı hiç mümkün değil.
Avrupa Parlamentosu 6-9 Haziran’da yapılacak seçimlere hazırlanırken masada geniş ve parçalı bir küresel jeopolitik yatıyor. Öte yandan AB, hem üye ülkeler içindeki demokratik gerileme hem insan hakları karnesindeki zayıflar hem de genişleme perspektifinin kırılganlıkları ile oldukça yorgun bir imaja sahip. Avrupa’nın meclis kompozisyonu, tüm bu yorgun hafızayla yeniden inşa edilecek.
Anketlere göre genç Avrupalıların demokrasiyi tutarlı bir şekilde destekleme olasılığı ebeveynlerine göre çok daha düşük. Dolayısıyla asıl mesele, Avrupa’nın çok geç olmadan gençleri arasında demokrasiye olan desteği artırmak için ne yapılabileceği.
Rusya’ya karşı Fransa liderliğinde gerçekleştirilebilecek dolaylı ya da doğrudan bir savaşın şiddeti, Avrupa Ortak Dış Politikası’nı harekete geçirebilecek olası “jeopolitik uyanış”ın da belirleyicisi olacaktır.
AB gündeminin çoğu kısmını aşırı sağcı liderler belirliyor. Mültecilerin yasadışı yollarla geri itilmesini de içeren ve ırkçı, şeytanlaştırıcı söylemlere dayanan agresif göç politikaları, anaakım Avrupalı liderler tarafından giderek daha fazla tercih ediliyor. 40 yıl önce, Hindistan ve Pakistan arasındaki iki ölümcül savaşın ve iki ülke arasındaki daimî düşmanlığın yaralarını taşıyan bir öğrenci olarak Brüksel’e gelmiştim. […]
© 2025 – Sitede yer alan fikirler yazara aittir ve Perspektif’in editoryal tercihlerini yansıtmayabilir. Kaynak gösterilmesi ve link verilmesi kaydıyla kısmen alıntı yapılabilir.
