Çocuklara hep sorduğumuz ve çoğu zaman “iyi” cevabını aldığımız o “meşhur” soru. Sahi, “Okul nasıl?” Bu sorunun yanıtı, yalnızca müfredat ya da sınav başarısında değil, okulun içindeki iyi uygulamaların ne kadar paylaşıldığında gizli. Eğitimde iyi uygulama örneklerini incelemek, öğretmenlerin kendi sınıfının sınırlarını aşarak başka okullarda neler yapıldığını görmesini sağlar; meslektaş dayanışmasının, yeniliğin ve karşılıklı öğrenmenin kapısını aralar.
Çocukların etrafı fast-food kültürü ve ultra-işlenmiş gıdalarla kuşatılmış durumda. UNICEF, artık obezitenin yetersiz beslenmeyi geçtiğini ortaya koyuyor. Sorunun kaynağı ucuz, yaygın ve agresif pazarlanan işlenmiş gıdalar ile yetersiz yasal düzenlemeler. Gıda endüstrisi “bireysel tercih” söylemiyle sorumluluğu çocuklara ve ailelere yüklüyor ama uzmanlara göre hiçbir spor, bu ürünlerin metabolik ve bilişsel yıkımını telafi edemez.
Yeni eğitim-öğretim yılında temel talebimiz basit ama hayati: Okullarda temiz suya erişim bir haktır.
Türkiye’de her beş öğrenciden biri haftada en az bir kez parası olmadığı için öğün atlıyor ve bu oran OECD ülkeleri arasında en yüksek seviyede. Menekşe Tokyay, Karnım Zil Çalıyor! kitabında çocuk açlığını, salçalı ekmekten bodurluğa uzanan gerçek hikâyeler ve çarpıcı verilerle gözler önüne seriyor. Ücretsiz okul yemeği, yalnızca beslenme değil; eğitimde fırsat eşitliği, sağlık hakkı ve toplumsal eşitliğin kesiştiği bir sosyal politika aracı olarak tanımlanıyor. Türkiye’de bu hak hâlâ lütuf gibi görülürken, Brezilya’dan Finlandiya’ya başarılı modeller, evrensellik, yasal güvence ve yerel üretim entegrasyonuyla uygulanıyor.
Çocuk yoksulluğu, kent yoksulluğunun sessiz ama yakıcı bir parçası. Ve bu riskle mücadele, sadece sosyal yardımlarla değil, çocukları gözeten bir şehir planlamasıyla mümkün. Bir çocuk, gelişim potansiyelini ortaya koyabilecekse; bu, ona kentte özgürce dolaşabileceği, oynayabileceği, kucaklanmış bir yaşam alanı sunmakla başlıyor.
Çocukların suça sürüklenmesini, bir bebekten bir katil, hırsız veya gaspçı doğmasını önlemek ve bu çocukların yeniden suça yönelmelerinin önüne geçmek, eğitimden yerel yönetime, sosyal hizmetlerden istihdam politikalarına kadar çok paydaşlı, titiz ve koordineli bir sorumluluğu gerektiriyor. Koruyucu, destekleyici ve onarıcı yaklaşımların merkezde olduğu bütüncül bir sistem kurulmadıkça, tıkır tıkır işleyen bir çocuk adalet sisteminden söz etmek mümkün değil.
Çocuk kitapları çocuklar için ve çocuklar eşliğinde yazılır. Ama çocuklardan sonra onları okuması gereken bizleriz. Çünkü çocukların dünyasında adalet, sadece bir ideal değil; bir ihtiyaçtır. Hayatta kalabilme, hayatı anlamlandırabilme aracı… Ve biz o dünyayı ancak onların kitaplarıyla yeniden kurabilir ve anımsayabiliriz. Küçükken en sevdiğim köşe, İzmir’in Karşıyaka semtindeki küçücük evimizin sıcacık salonunda, kütüphanenin alt dolabında […]
Sağlıklı gıda üretimini teşvik etmeyen, sağlıksız ürünlerin reklamlarına sınırlama koymayan, kamusal gıda programlarını hayata geçirmeyen bir sistemin vatandaşı ölçmeye çalışması, sadece semptomu izlemek olur. Sorunun kendisini değil… Sağlık Bakanlığı, obeziteyle mücadele için yeni bir program başlattı. Program, beraberinde birçok tartışmayı da alevlendirdi. İtirazların odağında ise obezitenin bir sonuç olduğu, aslında bunu yaratan sebeplere yönelik bir […]
Greenpeace Türkiye’nin 28 Nisan günü yayımladığı “Pestisitler ve Çocuklar” başlıklı son raporu, sofralarımıza sızan, çocukların sağlığını tehdit eden görünmez bir tehlikeyi, pestisitleri gözler önüne seriyor. Ve bu tehlikenin büyüklüğü, anne-babaların, öğretmenlerin, karar alıcıların ve hepimizin uykularını kaçıracak türden.
Kız çocuklar… Evde, okulda, sokakta, oyun alanlarında, arkadaşlık ilişkilerinde; her adımlarında, her seçimlerinde var olabilmeli. Hayatı, eşit koşullarda deneyimleyebilmeli. Zira kız çocuklarla güçlenmek, yalnızca onlar için değil; hepimiz için daha adil, daha eşit, daha umut dolu bir dünyanın anahtarını barındırıyor. Geçenlerde bir okul bahçesindeydim. Çocuklar oynuyordu: İp atlayanlar, futbol koşturanlar, seksek karelerinde sıçrayanlar… Ama gözüm […]
