Yazılı kültürün efendisi hiçbir zaman olamadık; arşivden çok hafızaya, kâğıt yerine söze güvendik. Dede Korkut’un sadası, meddahların değneği, kahvehane dumanı arasında büyüyen bir şifahi miras taşıyoruz. Daha matbaanın hızıyla tanışamadan sinema perdesi, harf inkılâbının mürekkebi kurumadan radyonun cızırtısı, akabinde televizyonun renkli gürültüsü üzerimize düştü. Şimdi bu sözlü temelin üzerine bir de “görsel tufan” bindi: Artık anıları anlatmakla yetinmiyor, piksel piksel teşhir ediyoruz.