Geldiğimiz noktada yüzde 50 bandına oturan iki ittifakın da kendilerine öteki olarak karşı ittifakı tanımlaması bir toplumsal mutabakatın pek de gerçekçi olmadığını gösteriyor. Meclis aritmetiğini bir şekilde geçse bile toplumun onayına gelen olası bir anayasa teklifi ancak ve ancak karşı yüzde 50’yi ‘yenerek’ kabul edilebilir, ki bu durum da mevcut kutuplaşmayı daha da fazla alevlendirecektir. […]

Türkiye’nin bugünkü siyasi rejimi ile 1921 Anayasasının kurduğu sistem kadar birbirine zıt iki sistem tasavvur edilemez. Aradaki tek benzerlik, her ikisinin de kuvvetler ayrılığı değil, kuvvetler birliği prensibine dayanmalarıdır. Ancak bugünkü Türk sistemi bütün yetkileri Cumhurbaşkanında toplamış olduğu halde, 1921 Anayasası bütün yetkileri TBMM’de toplamış, dünyada örnekleri pek az olan bir “meclis hükümeti” sistemi yaratmıştır. […]

Sadece bir kanun ve kurumsal hiyerarşi krizi de yaşamıyoruz; aynı zamanda politik öznenin yitimi, politik öznenin vatandaşlık kavramı ile arasındaki makasın giderek açıldığı; siyasetin aktüel anlamda bu krizin baş aktörü olduğu bir kriz yaşıyoruz. Türkiye son günlerde yüksek yargı hiyerarşisinin tepetaklak edilmesi ve yürütmenin de bu normatif hiyerarşik krize eklemlenmesiyle ağır bir “devlet krizi” yaşıyor. […]

Güçlendirilmiş parlâmenter sisteminin tesisi ve yargının gerçek anlamda bağımsızlığa kavuşturulması; bu kavramların içeriği ve ne gibi yöntemlerle gerçekleştirilebileceği konularında muhalefetin fikir birliği içinde olduğu görülüyor. Ancak bu değişiklikler gerçekleştirilebildiği takdirde, Anayasanın diğer birçok hükmünde önemli değişiklikler yapmak da zorunlu hale gelecektir. Yürürlükteki hükûmet sistemini eleştiren bütün muhalefet partilerinin, güçlendirilmiş (iyileştirilmiş, akılcılaştırılmış) parlâmenter sisteminin tesisi ve […]