Avrupa içine kapanıyor, çünkü Avrupa halkları küreselleşmeden korkuyor. Bırakın Türkiye’yi, Balkan ülkelerini dahi üye yapamayan Avrupa Birliği, Ukrayna, Gürcistan ve Moldova gibi ülkelere üyelik perspektifi verdi. Mevcut sayıda üye ülkeyle federal bir Avrupa mümkün değil, bunu herkes biliyor. Bir de üyelik perspektifi verilen, kimi savaşta, kimi kısmen işgal altında bu ülkeleri işin içine katarsanız, federatif bir yapı hiç mümkün değil.
Son AP seçimlerinin kör topal devam eden Avrupa’nın birlik olma fikrini zedelediği söylenebilirse de henüz öldürücü hamleyi vurduğu söylenemez. Bu küçük kıta, farklılıklarıyla bir arada durmayı başardığı için dünyanın geri kalanından olumlu anlamda ayrılabilmişti. Özgülüğün yerel grupların tekelinde değil birlikte mücadeleyle kazanılacağı fikrini yerleştirebilmek, Avrupa halkları arasında yeniden ortak duyuyu geliştirebilmek, bu hamleyi mümkün olduğunca geciktirecek.
Ekonominin ve parti sisteminin başarısızlığı, kimlik sorunlarından daha önemlidir. Sadece kimlik sorunları olsaydı, bugün konuştuğumuz bu aşırı sağ partiler hâlâ öylece kenarda duruyor olurdu.
Seçim sonuçları sonrası oluşan yeni kompozisyon, uluslarüstü bir Avrupa tahayyülünü savunan “Avrupacı” kanattan ziyade ulusalcı motivasyonları yüksek olan korumacı kanadın gücünün devam ettiğini gösteriyor.
Avrupa Parlamentosu seçimlerine giden süreçte tüm dünyanın ana gündem maddesi, “aşırı sağın yükselişi” ve bunun sandığa ne oranda yansıyacağıydı. Beklenen oldu. Peki Parlamento’nun yeni yapısı, karar alma süreçlerini nasıl etkileyecek? Önümüzdeki dönemde Avrupa Birliği-Türkiye ilişkileri nasıl şekillenecek?
Avrupa Parlamentosu 6-9 Haziran’da yapılacak seçimlere hazırlanırken masada geniş ve parçalı bir küresel jeopolitik yatıyor. Öte yandan AB, hem üye ülkeler içindeki demokratik gerileme hem insan hakları karnesindeki zayıflar hem de genişleme perspektifinin kırılganlıkları ile oldukça yorgun bir imaja sahip. Avrupa’nın meclis kompozisyonu, tüm bu yorgun hafızayla yeniden inşa edilecek.
