Kardeşçe ve huzur içinde yaşamanın yolu “kol kırılsın yen içinde kalsın” değildir. Görünmez kılınan hiçbir yara zamanla iyileşmez, acılar hep teper. Sıkıntılı da olsa ilerlemenin yegane yolu yüzleşmektir. Ya da bile isteye kolu kırmamak. Ama iktidar, istediği zaman kol kırmanın, istediği zaman yara açmanın olduğu kadar “iyileşmenin” de kendi tekelinde olmasını istiyor.
İkna, o kadar da masum bir olgu değil ya da en azından manipülasyona fazlasıyla açık. Kendimiz de dahil başkalarını kandırmaya dönüşebiliyor. Haliyle insan kendini kandırmadan -pardon- inandırmadan başkalarını nasıl inandırabilir ki? İşte tam da o noktada ikna olduğumuz ne varsa inancımızın parçası kılıyoruz. Uzunca bir süredir bu platformda yazamadım. Aslında bu yazıyı ne zamandır kafamda […]
19 Mart’tan sonra yaşananların altında, iktidarın siyasi acizliği var. İktidar, siyaset üretemiyor; siyaset üretemeyince de yargı sopasıyla siyasi rakiplerini baskı altına alıyor. Kendi siyasi başarısına ve sivil bir yapı olarak halktan göreceği teveccühe değil, devlet gücüne yaslanarak iktidarda kalmaya çalışıyor. İmamoğlu’nun diplomasının iptal edilmesi… Başta İstanbul olmak üzere CHP tarafından yönetilen belediyelere operasyon yapılması… […]
10 yıl kadar önce alevlendirilen kültürel iktidar tartışmaları düşük yoğunluklu fakat istikrarlı biçimde sürüyor. Adı baştan yanlış konulmuş, iktidar-muhalefet, sağ-sol karşıtlıklarının maskelediği iktisadi ilişkilere pek az dikkat çekilen bu tartışmanın herhangi bir yere varacağını zannetmiyorum.
İncil, “Yargılamayın, yargılanırsınız” demiş ama buradaki muhatap doğrudan doğruya kişiler değil de gücün kendisinde temerküz ettiği devlet ve bu devlet de parti devletiyse, o zaman iş tümden değişir. Bu durumda mesele ahlakın ve tıbbın konusu olmaktan çok hukuk ve demokrasinin konusu haline gelir.
Devlete, onun imkânlarına ve dahi ötekine alan daraltmasına yaslanmayla yapılan üretimlerle kültürel iktidar ancak dönemlik elde edilir. Kalıcılıksa sözün, eylemin gücüne ve onu söyleyenin hakikatine bağlı. Geçtiğimiz haftalarda gündeme damgasını vuran konulardan biri, her seferinde başka bir vesileyle gündeme gelen ‘kültürel iktidar’ tartışmalarıydı. Gassal dizisiyle başlayan tartışma, dizi sektöründeki tekelleşme etrafındaki iddialarla büyüdü ve her […]
Türkiye’de siyasal güven krizi, yalnızca kurumlar ve siyasetçilerle sınırlı bir hayal kırıklığı değil. Bu kriz, toplumun kendi siyasi failliğine dair duyduğu derin şüpheyle birleşiyor ve radikal değişim taleplerini körüklüyor. Güçlü lider figürü etrafında şekillenen bu talepler, halkın kapalı kapılar ardındaki siyasetten duyduğu rahatsızlıkla daha da güçleniyor.
Erdoğan, muhalefeti “Siz daha çok harcadınız” batağının içine çekerek başarılı bir yol izliyor! Normal şartlarda krizler içinde debelenen bir topluma tasarrufun nasıl yapılması gerektiğine dair siyaset üretme fırsatı yakalamış muhalefet ise bunu başarmaktan aciz şekilde, içinde debelendiği aynı siyasi ve ekonomi-politik zihniyetten ötürü, siyasi kültürün metazori kurbanı oluyor. Böylelikle iktidar yandaş kayırmacılıkta, rant paylaşımında, ulufe dağıtımında yalnız olmadığı hissini topluma geçiriyor.
Bu ülkede var olmak, değerlenmek, takdir edilmek, kalıcı olmak, hürmet görmek isteyen muktedir, muhalif, mütegallibe, mazlum, parti, dernek, sendika, sınıf başkanı, okul müdürü, umum müdür, meclis başkanı, bakan, başbakan hemen herkes günün sonunda neden A olmak istiyor? Yalnız meşru yolda yürüyen değil gayrimeşru, illegal yoldan yürüyeni bile A olmak istiyor. Neden?
Devlet anlayışındaki aşınma, vatandaşın hayatını zorlaştıran sorunlara çözüm üretilememesi sonucunu doğuruyor. Bakanlık koltuğuna oturan aktörlerin temel işi vatandaşın karşılaştığı sorunlara çözüm üretmeleri, uygulamanın ve dolayısıyla da bürokrasinin denetlenmesidir. Temel mevzuatı uygulamayanlarla ve vatandaşın sorununa çözüm üretemeyenlerle yolunu ayırmaktır. Kim olursa olsun, vatandaşın yaşamını kolaylaştıracak adımları atmıyorsa, hesap vermelidir. 31 Mart yerel seçim sonuçlarına ilişkin görüşmeler, […]
