Oyunun kurallarını değiştirecek tek şey var. O da Hamas’ın Gazze Şeridi lideri Yahya Sinvar veya daha üst düzey Hamas liderlerini bulup öldürmek olabilir. Bu süreçte kaç Filistinlinin öldüğü önemli değil. İsrail’deki rehinelerin kaçının öldüğü de önemli değil. Netanyahu’ya göre onlar feda edilebilir.
İsrail’in gözünden İsmail Haniye’nin sunduğu tehdit, yeni bir barış masası kurulduğunda tabanın Haniye’ye göstereceği destekti. Yeni bir düzenin umudunu hedef alıyordu aslında İsrail, Haniye’yi “ortadan kaldırarak”.
Ortadoğu’daki sistematik sorunlar, bir Filistin devleti kurulduğunda sihirli bir şekilde çözülmeyecek. Ama aynı ölçüde, modern zamanların en uzun süreli işgali ele alınmadan daha geniş bir bölgede sürdürülebilir bir ilerleme de sağlanamayacak. Şam’dan Gazze’ye, Beyrut’tan Ramallah’a uzanan sonsuz bir döngüde, adaletsizlik ve cezasızlık birbirini besliyor.
Amerikan Kongresi’nde Netanyahu’yu ayakta alkışlamaları o kadar utanç verici ki nasıl tarif edeceğimi bilemiyorum. Dünyanın en önemli parlamentosunun üyeleri Netanyahu’yu ne için alkışladılar? Sahi ne için? Çoğunluğu çocuk ve kadın 40 bin Filistinlinin öldürülmesi için mi? Gazze’nin yok edilmesi için mi? Ne için alkışladılar?
Uluslararası Adalet Divanı’nın danışma görüşü, Batı’nın İsrail’e yönelik politikalarını yeniden gözden geçirmesini sağlamalı.
Her fırsatta insan hakları ve hukukun üstünlüğünden bahseden AB, İsrail’in Gazze’ye karşı yürüttüğü soykırım savaşı karşısında her iki ilkeye de sahip çıkmayarak güvenilirliğini ve meşruiyetini paramparça etti.
Aradan 30 yıl geçmiş olmasına rağmen uluslararası adli sistemin krizlerin çözümünde etkin bir enstrüman olamayışına maalesef yeniden şahit olmaktayız. Yine beklenti, Güney Afrika tarafından yapılan başvurunun nihai karara varmasının Bosna Hersek başvurusunun neticelenmesi gibi çok uzun yıllar alacağı yönündedir.
Tanıdığım ve sevdiğim yerlerin çoğu, evim de dahil olmak üzere, tamamen yıkıldı. Gazze’nin kaderinin bu olacağını bilseydim, her anı yakalamak için daha fazla fotoğraf çekerdim. Gazze’de kadrajıma aldığım her güzel mekâna veda ederdim.
Türkiye sermayesinin ve iktidarının ortaklaşa biçimde İsrail’le özel ve resmî ticaret devam etmesi, Türkiye’de yaşayan Filistin dostları tarafından protesto edilmesi gereken bir gündemdir. Ancak bu protestoların barışçıl karakterinin bozulmaması, yöntem ve söylemlerin popülizm uğruna asıl amacın önüne geçmemesi gerekir.
7 Ekim’den sonraki saldırısının amacı Gazze’nin yıkımı ve Filistinlilerin katledilmesiyse, İsrail kesinlikle başarılı oldu. Amaç rehinelerin iadesi ve Hamas’ın yok edilmesiyse, o zaman feci şekilde başarısız oldu. İki durumda da İsrail kısa sürede kendi yarattığı bir parya haline geldi ki bu da hiç olmaması gereken, geri dönüşü olmayan bir şeydi.
